Παράνοια

  Δεν σε αντέχω... Δεν αντέχω τα μάτια σου να με καρφώνουν όταν απευθύνεσαι σ εμένα ή όταν λέω κάτι. Με κοιτάζεις σαν να πρέπει να παρατηρήσεις κάτι και με κάνεις να αισθάνομαι αμήχανα. Δεν αντέχω να κρατάς απόσταση κάθε φορά που τυχαίνει να σ αγγίξω. Το μισώ αυτό... Όταν σ ακουμπάω έτσι, τυχαία ή για να σου συμπαρασταθώ σε κάτι αν και σπάνια παραπονιέσαι , όταν σ αγγίζω τινάζεσαι. Σαν να μην αντέχεις την αφή των άλλων πάνω σου. Το μισώ αυτό σ εσένα. Και αντίθετα, εσύ με κάθε ευκαιρία, μου λες πόσο απαλό είναι το δέρμα μου, και πιάνεις τα χέρια μου και τα χαϊδεύεις δήθεν αφηρημένα με τον αντίχειρά σου αλλά εγώ καταλαβαίνω πως εκείνη την ώρα κρατάς την ανάσα σου. Μην φοβάσαι... δεν είμαι σαν εσένα, δεν φοβάμαι την αφή των ανθρώπων... ούτε το δικό σου άγγιγμα φοβάμαι. Σε μισώ όταν μου λες πόσο όμορφα μυρίζουν τα μαλλιά μου και την επόμενη στιγμή λες μία σκληροπυρηνική βλακεία για να μη φανείς ρομαντικός και τα χαλάς όλα. Δεν θες να καρφωθείς μπροστά στον ξάδελφο μου,ούτε μπροστά στους άλλους της παρέας. Αλλά σ εμένα θες να δείξεις  πως σ αρέσω και αυτό το έχω καταλάβει πια. Το έχω καταλάβει από τον τρόπο που κοίταζες τον Μ. όταν στεκόταν απέναντί μου και κοιταζόμασταν. Από τις χιλιάδες βρισιές που ακούει καθημερινά εξ στόματός σου ο Θοδωρής μόνο και μόνο επειδή είχαμε ένα φλερτ. Τον έχεις βγάλει σκάρτο από το πουθενά και καρφώνεσαι χωρίς να το καταλαβαίνεις. Με εκνευρίζεις όμως. Θυμάμαι την πρώτη μέρα που σε είδα. Ήταν αρχές της χρονιάς και πηγαίναμε στην πέμπτη δημοτικού. Μπήκες μέσα στην τάξη με ύφος. Ήσουν ο μακράν ωραιότερος του σχολείου και είχες ρίξει στα πατώματα πολλές. Θυμάμαι που τα είχες φτιάξει με τη Στέλλα και την Ειρήνη ταυτόχρονα. Από τότε είχα καταλάβει ότι ήσουν ψωνάρα. Στην αρχή δεν σε γούσταρα καθόλου σαν χαρακτήρα. Στο έχω πει κιόλας. Θυμάσαι που μου είχες πάρει εκείνο το κόκκινο σκουφάκι που φορούσα και το είχες πετάξει σε μία λακκούβα με βρώμικα νερά? Ήταν το αγαπημένο μου κι εσύ μου το είχες πάρει επειδή σε είχα ντροπιάσει μπροστά σε όλους λέγοντας σε κερατά επειδή η Στέλλα μας είπε ότι θέλει να τα φτιάξει με το Νίκο. Ήμασταν τόσο μικροί... τόσο αθώοι. Ούτε καν μπορούσα να καταλάβω το ακριβές νόημα της λέξης που είχα πει. Κι εσύ άρπαξες το σκούφο που φορούσα στα μαλλιά μου και τον πέταξες χαιρέκακα στα λασπόνερα. Τώρα το θυμάμαι και γελάω, τότε σε μίσησα. Μετά είμαστε μαζί και στη έκτη. Ο κος Σ. μας είχε βάλει στην ίδια ομάδα θρανίων καθόμασταν ακριβώς απέναντι και ρίχναμε κλοτσιές ο ένας στον άλλο μισοσοβαρά μισοαστεία. Είχες πάρει στη μέση της χρονιάς κάτι καινούργια αθλητικά και μου είχες πει ότι αν τα λερώσω θα με σκοτώσεις. Δεν το έκανα και κάθε μέρα με κοιτούσες καχύποπτα. Γενικά δεν είχαμε και τις καλύτερες σχέσεις δεν σε πήγαινα καν. Μου την έσπαγε η απεριόριστη εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, το αρχηγιλίκι  που εξέπεμπες. Στο τέλος τις χρονιάς εγώ είχα να πω ένα ποίημα. Μου ευχήθηκες καλή αποτυχία και μετά όταν έτρεχες στους αγώνες δρόμου με το Στ1 έπεσες και χτύπησες άσχημα το πόδι σου. Περίμενα να νιώσω δικαιωμένη αλλά δεν ξέρεις πόσο άσχημα είχα νιώσει τελικά όταν σε είδα να κλαις από τον πόνο. Ήταν η πρώτη... και η τελευταία φορά που σε είδα να κλαις, που άφησες κάποιον να σε δει ευάλωτο. Στην Α γυμνασίου πια δε μιλούσαμε. Κι ας είμαστε στο ίδιο τμήμα. Ο ένας ήταν αόρατος για τον άλλο. Και να που εδώ και μερικά χρόνια είμαστε στην ίδια παρέα.  Είμαστε  φίλοι. Εντάξει, εξακολουθείς να είσαι ψωνάρα, η αλήθεια να λέγεται. Κοκορεύεσαι με την πρώτη ευκαιρία για τα μπράτσα, τους κοιλιακούς, τα μετάλλια στο στίβο, τις περιστασιακές γκόμενές σου. Κι όμως αυτή η ηλίθια η πρώην σου όταν με είδε δικάβαλο στο ποδήλατό σου σου έκανε σκηνή. Η βλαμμένη. Κι εσύ μου είπες να κόψουμε λίγο παρέα όταν βγαίνει κι αυτή μαζί σου. Δεν ξέρεις πόσο με πλήγωσες τότε. Βλάκα. Γενικός είσαι από τα χαζοαγοράκια που το παίζουνε άνδρες και γόη δες. Τουλάχιστον έτσι θες να δείχνεις γιατί σ έχω μάθει πια. Είσαι πολύ ανασφαλής τύπος. Τώρα που κάνουμε στενή παρέα και μου λες ότι είμαι το μοναδικό κορίτσι στο οποίο εμπιστεύεσαι μυστικά. Και μετά ,  έρχεσαι στο σπίτι του Λάζαρου που είναι ακριβώς δίπλα στο δικό μου να δούμε ταινία και αργότερα μου ζητάς να πάμε σ εμένα για να παίξεις λίγο πιάνο. Παίζεις πολύ ωραία στο πιάνο αλλά αμφιβάλλω αν κάποιο από τα φιλαράκια σου στο στίβο ξέρει αυτή σου την πλευρά. Παίζεις και με κοιτάζεις όταν νομίζεις πως δεν σε βλέπω και με ρωτάς αν μ αρέσει. Και είμαι η πρώτη που παίρνεις τηλέφωνο όταν κάτι χρειάζεσαι για το σχολείο, αν και νομίζω πως πολλές φορές αυτό είναι πρόφαση για να μιλήσουμε . Γιατί ξέρω πολύ καλά πως σε είδα να σημειώνεις το πρόγραμμα ή την ύλη όμως όταν με παίρνεις μου λες ότι βαριόσουν να γράψεις. Και τελειώνεις απ το πιάνο και κάθεσαι δίπλα μου και λέμε διάφορα... Και αγγίζεις τα μαλλιά μου και τα χέρια μου και το πρόσωπό μου. Όμως πάντα κρατάς απόσταση. Και μετά ... πετάς μία φαυλοκρατική μαλακία και με γειώνεις! Ξέρω πως μερικές φορές δεν το κάνεις επίτηδες όμως κάποιες άλλες το κάνεις μόνο και μόνο επειδή ξέρεις ότι θα εκνευριστώ με αυτό που θα πεις. Είναι άλλη μία άμυνα σου για να κρατήσεις απόσταση. Και μετά διαφωνούμε, και μαλώνουμε και έπειτα πετάς ένα αστείο κι εγώ δεν αντέχω να μη γελάσω . Και μετά ξανά το ίδιο. Σου φτιάχνω τοστ και μετά πλένω το πιάτο και λες " Ααααα αν είσαι νοικοκυροκόριτσο να σε πάρουμε και στο σπίτι μας " Βλάκα. Το κάνεις για να με δεις να αντιδράω. Κι αυτό και όλες τις παιδιάστικες εκφράσεις σου. Με έχεις μπερδέψει. Προσπαθείς να βάλεις λόγια στο Λάζαρο λέγοντας " Ο Θ. δεν είναι για την ξαδέλφη σου... μη και την αφήσεις να κάνει τίποτα μ αυτόν! " ναι σε είχα ακούσει... Γενικά ρε Θανάση με μπερδεύεις. Με θες? Με νοιάζεσαι? Τι στο καλό?.... Εγώ? .... Εμένα μη με ρωτάς. Φέρνεις την κουβέντα στον Μ.Τ . Ξέρεις την ιστορία. Με κοιτάζεις στα μάτια και με ρωτάς αν είμαι ερωτευμένη. Απαντάω αρνητικά και δεν με πιστεύεις. Μια φορά σου ξέφυγε ότι είναι τυχαιράκιας ο Μ. Τ χωρίς να το αξίζει. Θυμάσαι τι έκανες για να το σώσεις? Είπες ότι όλες οι γκόμενες είναι το ίδιο και με είπες μαζόχα. Ξανά μάλωμα και μετά αστειάκια. Την άλλη? Είχαμε βγει και είχες μεθύσει... Με είχες πιάσει από τη μέση και προσχωρούσαμε μπροστά απ όλους στο δρόμο. Με ρώτησες αν σε θεωρώ μαλάκα. Σου είπα :μόνο μερικές φορές., αστειευόμουν.  Με κοίταξες στα μάτια με βλέμμα θολό και  μου είπες ότι το ξέρεις. Νομίζω πως επέμενες μόνο και μόνο για να ακούσεις ότι δεν σε θεωρώ μαλάκα... ότι σε συμπαθώ... ότι σε αγαπάω στην τελική... Σ έχω αγαπήσει σαν άνθρωπο γιατί έχω καταλάβει πια τι είσαι. Δεν με ξεγελάς, δεν είμαι πια το κοριτσάκι της πέμπτης δημοτικού. Ως άνθρωπο, ούτε για τους κοιλιακούς ούτε για τα πράσινα σου μάτια.  Όμως ξέρεις κάτι? Δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο περίπτωση να αφήσω τον εαυτό μου να γίνει ένας ακόμη αριθμός στις πρώην σου. Ποτέ...