Ο Μ.Τ

 Ο Μ.Τ ήταν ένα αγόρι... ένα αδύναμο, κακομαθημένο αγόρι... Στο δημοτικό δεν είχε φίλους. Είχε αποκλειστεί γιατί γκρίνιαζε και παραπονιόταν με το παραμικρό. Ήταν δύσκολο παιδί, δύσκολος χαρακτήρας. Στην πρώτη γυμνασίου αποφάσισε να κάνει κάτι για να τον παρατηρήσουν, να γίνει αποδεκτός από ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου. Τους συνομηλίκους του.  Έγινε emo. Ήταν μόδα τότε. Κούρεψε τα μαλλιά του μ' αυτό τον τρόπο, μιλούσε και φερόταν όπως η καινούργια του κλίκα όριζε. Νόμιζε πως έτσι θα γινόταν ευτυχισμένος. Έκανε λάθος όμως γιατί δεν ήταν ελεύθερος. Η ψυχή του είχε την ανάγκη της απελευθέρωσης. Έξυπνος όπως ήταν κατάφερε σιγά σιγά να ηγηθεί στην παρέα του. Άλλαξε το στιλ του. Τώρα ντυνόταν με εκκεντρικά έντονα ρούχα, έκανε στρετς  , έβριζε, κάπνιζε, έκανε μαύρο, απέκτησε μοικάνα και έβριζε το σύστημα ενώ ο ίδιος σπαταλούσε τα λεφτά του μπαμπάκα του δεξιά και αριστερά και πήγαινε στο ακριβό σχολείο. Ήταν ένα απ τα κωλόπαιδα της σειράς. Είχε γίνει 15 χρονών. Στο ακριβό σχολείο ήρθε η Λ.Σ. Στην αρχή του ήταν αδιάφορη. Το ίδιο κι αυτός σε εκείνη. Μετά τα παιδιά λιγόστεψαν και η τάξη απέκτησε 13  όλα κι όλα. Όλοι οι μαθητές αναγκαστικά και μη ήρθαν πιο κοντά. Γνώρισε τη Λ μ αυτό τον τρόπο. Του φαινόταν περίεργο... Πολύ περίεργο... Ένα κορίτσι που διάβαζε Αρκά αλλά και Ντοστογιέφσκι. Άκουγε ροκ αλλά και παλιά ρεμπέτικα. Του έμοιαζε ακόμα και στις απόψεις. Όχι εκείνες τις ψεύτικες που του είχε καλλιεργήσει η κλίκα στην οποία συνέχιζε να είναι μέλος. Αυτές που είχε πραγματικά στο κεφάλι του. Την έβλεπε να πνίγεται σ εκείνο το περιβάλλον που την έστειλαν παρά τη θέλησή της. Την έβλεπε να μην έχει κανένα κοινό σημείο με όλα εκείνα τα δήθεν παιδάκια που το έπαιζαν κάποιοι. Την ερωτεύτηκε...? Δεν ήξερε ούτε ο ίδιος τι ακριβώς ήταν αυτό που ένιωθε για εκείνη. Το κορίτσι αυτό είχε ένα ταλέντο. Έγραφε τις πιο αληθινές, τις πιο όμορφες εκθέσεις του κόσμου. Την κοίταζε στα κρυφά με θαυμασμό κάθε φορά που άκουγε δικά της λόγια αποτυπωμένα στο χαρτί στην τάξη. Εκείνος σκιτσάριζε.  Είχε ομολογουμένως ταλέντο σ αυτό. Ήταν το όνειρό του. Θα πήγαινε στην καλών τεχνών αν και ο πατέρας του τον πίεζε να σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων. Η Λ. πραγματικά δεν ήξερε τι ένιωθε για εκείνον. Στην αρχή δεν ήθελε να παραδεχτεί ούτε στον εαυτό της τα συναισθήματά της. Εκείνη μ αυτόν??? Αν ήταν ποτέ δυνατόν!Κι εκείνος προσπαθούσε με τον δικό του, απότομο , παράξενο τρόπο να την πλησιάσει αλλά αυτή... δεν καταλάβαινε! Δεν είχε την ικανότητα , ούτε τη δύναμη να καταλάβει. Μετά σκέφτηκε " Αυτή δεν μου δίνει τη σημασία που θέλω? Αυτή που δεν είναι αρκετά κουλ για να τη συμπαθήσουν οι φίλοι μου! Αυτή η τόσο εκνευριστικά ευαίσθητη που στη ζωή της θα είναι πάντα ΘΥΜΑ των άλλων!.... Όχι... δεν πρέπει να είναι θύμα των άλλων! Δεν της αξίζει κάτι τέτοιο! Μα καλά! Πως μπορεί παρά την εξυπνάδα της να είναι τόσο χαζή? Δεν βλέπει πως εκμεταλλεύονται την καλοσύνη της!?? Όχι δεν μπορώ να το επιτρέψω αυτό! Πρέπει να ξυπνήσει αυτή η χαζοβιόλα! Και ΠΟΤΕ να μην την ερωτευτώ! Δεν είναι για μένα! Είμαστε η μέρα με τη νύχτα! Τέλος! " Σκεφτόταν. Και πάνω που εκείνη άρχιζε να γλυκαίνεται με την εικόνα του, να τον θαυμάζει, πάνω που άρχιζε να ερωτεύεται τα μάτια , τη φωνή του, τότε εκείνος αποφάσισε να την εξοντώσει. Να την εξοντώσει συναισθηματικά, να την κάνει σκληρή. Αντί να το πετύχει όμως αυτό την έκανε να υποφέρει. Όχι τόσο με τις πράξει του απέναντί της. Ήξερε να τον υπομένει η Λ. αλλά με αυτά που έκανε ο ίδιος στον αυτό του χωρίς να καταλαβαίνει πως τη σκοτώνει μ αυτό τον τρόπο. Κι εκείνη που νόμιζε πως ο έρωτάς της ήταν μονόπλευρος... Εκείνη που έκανε στην άκρη ένα σωρό άλλα αγόρια μόνο και μόνο επειδή η σκέψη του Μ.Τ δεν έβγαινε απ το μυαλό της! Στο λύκειο εκείνη άλλαξε σχολείο.... Της έλειπαν οι φίλοι, δεν άντεχε την υποκρισία . Για την πληγωμένη Λ. αυτό ήταν λύτρωση. Ευχόταν μόνο ο Μ. Τ να μην πίνει πολύ , να προσέχει στο δρόμο με το αυτοκίνητο του αδελφού του που έπαιρνε στα κρυφά...

   Γιατί δεν μου μίλησες ? Γιατί με άφησες να το περάσω όλο αυτό? Δεν έχει μείνει τίποτα πια μέσα μου για σένα. Άφησε με ... άφησε σε με ελεύθερη και μη μου λες πολλά απ τα παραπάνω λόγια επειδή τώρα πια δεν γίνεται τίποτα. Δεν αντέχω στη σκέψη σου και θέλω να πάω παρακάτω... Το παραπάνω είναι ένα κράμα από δικά σου και δικά μου λόγια.... Είναι το μόνο πράγμα που θα έχουμε ποτέ μαζί...